Lentealbum 

Sommige herinneringen slaan mijn hersens op in het ‘lente’ album, en met steevaste koppigheid blijven ze aan de veronderstelling vasthouden dat de twee hand in hand gaan.

 

Mijn mooiste lenteherinneringen vonden plaats in de maanden oktober, juni, februari

En onlangs nog in november. Ze vallen niet te plannen, ze komen net zo impromptu en sporadisch tevoorschijn als verliefdheid.

 

Als ik dan eens een oude foto van zo’n euforisch lentemoment opzoek en er zo achter kom dat het zich in oktober afspeelde, geloof ik het amper en verschuift alles zich in mijn hoofd, op hol geraakt door de paradigmaverschuiving.

 

 Lente betekent sinds mijn leven als jongvolwassene vooral de overgang van donker naar licht.

De opening van een luik, als het ontwaken uit een winterslaap zo lang dat we met z’n allen waren vergeten hoe het voelde om echt gelukkig te zijn.

 

Die beruchte week in oktober bevond ik mij in de stad van het licht. Ik bewandelde en hervond mezelf in haar straten, zij die zich in mijn gedachten jarenlang had gevormd door beelden, verhalen en herinneringen. De zon streelde langzaam weer leven terug in mijn dofgekleurde wangen. De reis over twee grenzen trok mij uit de sleur waarin ik maanden was blijven hangen. Elke huidcel op mijn gezicht voelde de kus van het licht en uit genot sloot ik mijn ogen. Van dit lentemoment nam een vriendin een foto, waar ik soms naar terugkeer op momenten dat ik opnieuw verlang naar het licht en de stad die het mij weer even gaf, dit lentemoment.